«Στη Δαμασκό δούλευα σε δικηγορικό γραφείο ως υπάλληλος, είχα μια καλή ζωή και τα άφησα όλα κι έφυγα… ο άνδρας μου είναι στη Γερμανία … μας περιμένει… ο πόλεμος είναι καταστροφή. Σε αυτή την περιπέτεια μας βρήκατε και μας δώσατε ένα σπίτι να μείνουμε, να ζήσουμε σαν οικογένεια».
[Ο σύζυγός της κυρίας αυτής ήρθε να τους δει για μια εβδομάδα ενώ ήταν ακόμη στον καταυλισμό. Όταν τους πήραμε από εκεί ήταν παρών. ‘Οταν είδαν το σπίτι που τους πήγαμε και τους παραδώσαμε το κλειδί, μας αγκάλιασε, μας φίλησε και μας ευχαρίστησε. Την επόμενη ημέρα που έφυγε μας είπε, «Φεύγω πίσω στη Γερμανία αλλά αφήνω τη γυναίκα και τα παιδιά μου στα καινούρια αδέλφια μου… σε εσάς!»]